تحلیلی بر عوامل موثر بر عدم کاربست الگوی مشارکت عمومی- خصوصی در ایران

توسعه زیرساخت ها نقش مهمی در پیشبرد اهداف اقتصادی و اجتماعی جوامع دارد. کشورهای توسعه یافته، زیرساخت های خود را از پیش دایر نموده و منابع فراوانی برای انجام پروژه های جدید و نگهداری صحیح پروژه های قدیم فراهم نموده اند. در مقابل کشورهای در حال توسعه نیاز به توسعه زیرساخت های خود دارند. بر اساس برآوردهای بانک توسعه آسیا، در یک دهه آینده کشورهای آسیایی به منظور توسعه زیرساخت های به بیش از یک تریلیون دلار منابع مالی نیاز خواهند داشت.بدیهی است دولت ها برای تامین منابع مالی پروژه های بزرگ با محدودیت‌های جدی مواجه می باشند. به همین دلیل بخش دولتی تلاش می کند با بکارگیری و فعال کردن بخش خصوصی در پروژه های زیربنایی تا حد زیادی برخی از این کاستی ها را جبران نماید. با این حال موانعی در این زمینه وجود دارد که روند واگذاری پروژه ها را با کندی مواجه ساخته است که هدف اصلی این تحقیق بررسی و تحلیل چنین موانعی می باشد. پژوهش حاضر از نوع مطالعات توسعه ای -کاربردی است و از روش تحقیق کمی(آزمون های آماری تحلیل عاملی) استفاده شده است. نتایج نشان می دهد؛ به ترتیب هشت عامل تسهیلات و پشتوانه مالی، دانش و اگاهی طرفین، کارفرمایی‌ نگری بخش دولتی، تناقض در سیاست ها و دستورالعمل ها، نوسانات مالی-اقتصادی، اطمینان و پایبندی به تعهدات طرفین شراکت، فرایندها نظارتی، راهبری پروژه عواملی هستند که دولت با برطرف ساخت مشکلات هر بخش می‌تواند زمینه مشارکت بخش خصوصی در فرایند اجرای پروژه های عمرانی در کشور را تقویت نماید.